viernes, 26 de diciembre de 2008



Los peores días son aquellos en que te sientes triste pero no sabes bien porque. Notas que algo te pasa, intentas analizarlo, pero simplemente consigues detectar un sentimiento de abatimiento sin un motivo concreto al que poderlo asociar.
Y cuando esto pasa, aún te sientes peor, porque juntas la sensación de tristeza con la frustración de no conseguir saber el porque.

Mi madre siempre dice que eso son los bajones que dan por “acumulación”, es decir, por el cúmulo de pequeñas cosas que nos causan tristeza, que individualmente no tienen suficiente peso como para provocarte un bajón, pero que cuando atacan en grupo consiguen entristecerte.

No hay un motivo concreto, no tienen causa-consecuencia. Y es ahí cuando aparece la dificultad para poder detectarlas.

Antes solía romperme la cabeza hasta el cansancio, dándole vueltas intentando conseguir averiguar “que es y porque me pasa esto que no quiero que me pase” pero ahora se que eso no es lo que debo hacer, sino todo lo contrario.

Si hoy estas triste, estate triste, permítetelo porque no pasa nada, no todos los días todo va bien. Relájate, date un capricho y espera que se acabe el día y cuando te acuestes, piensa en que hoy no ha sido de los mejores pero que mañana lo será.

He conseguido grandes éxitos conmigo misma intentando autoimplantarme esta filosofía, en mi caso porque es lo que necesito, dejar de autoanalizarme y pensar en el porque de todas las cosas que me pasan y que pasan a mi alrededor, porque nunca consigo llegar ni al 40% de respuestas a todas esas preguntas y no debo estresarme por ello.

En uno de estos días de tristeza pasajera, tiendo a pensar mucho, a recrearme en detalles que (por suerte) la mayoría de los días paso por alto, es uno de esos días en que te apetece sacar recuerdos a la luz, pero a la luz de la intimidad de uno mismo, a quedarte embobado en un momento pasado, una foto, lo que sea...Y yo me dejo ir, porque se que si el cuerpo pide un día así, es porque lo necesita.


También, es, lo sé porque la navidad me hace muy feliz pero al mismo tiempo me ablanda.
Bon Nadal :D

--------------------------------

Listening: Nobody's wife (Anouk)

martes, 9 de diciembre de 2008



No es que reflexione mucho acerca del pasado últimamente, lo que si que hago, porque me vino de fábrica, es pensar, mucho, demasiado, en todo.

Y no es bueno, y lo estoy corrigiendo.

Pienso en lo que lo que me puede pasar, sin más, por cualquier cosa, en enfermar. Pienso en lo que hacen los demás que repercute sobre mi, y lo magnifíco y me preocupo y entonces tengo que relajarme y respirar hondo para no pensar que el mundo se derrumba y yo no puedo hacer nada por evitarlo.

Y esto cuando se cumple un año de una de las peores rachas de mi vida, pero sabiendo que afortunadamente, a un año vista, los frutos de esa cosecha no han salido tan podridos como se podía esperar.

Unas navidades felices me esperan. Y tiene que llenárseme la boca al decirlo, porque es algo que hace un año ni siquiera podía imaginar que pasaría y se ha cumplido...algo con lo que esa enfermedad maligna tiñó de desesperanza a mis seres queridos se ha disipado, nos ha dejado un pequeño EXIT al final del túnel

Y como lo pago yo? No cambio, no aprendo. No dejo de preocuparme por las tonterías que los demás posan en mi, comentarios, actitudes que deberían resbalarme porque tengo aquello por lo que hace un año hubiese vendido mi alma al diablo.

Y aun así, no soy capaz de disfrutarlo del todo...
Qué razón tenias cuando me decías que soy fuerte como una roca ante las grandes adversidades de la vida y en cambio flaqueo en las minucias del día a día...

Pero prometo que no voy a permitir que sea así nunca más, no es justo que los terceros acaben teniendo igual o más importáncia en mi estado de ánimo que aquellos que nunca me han fallado y que nunca lo harán.

______________

Listening: The Quest (Bryn Christopher)

sábado, 15 de noviembre de 2008


No se si es que no tengo nada que decir o es que tengo miedo a abrir la caja de Pandora.


Difícilmente sea lo primero, no por nada, sino porque en pocas ocasiones suelo no tener algo que decir respecto a cualquier cosa, no importa que la gente reclame mi opinión o no, porque yo me siento con el deber y la necesidad de darla, de ayudar a esa persona en lo que pueda.
Las palabras que siempre intento sean adecuadas brotan de mi boca.

Puede ser que tenga el cerebro tan colapsado en temas académicos que eso me impida profundizar en mis pensamientos, que esa sea la causa de mi bloqueo...
Aunque tampoco me convence esta tesis, así como siempre tengo algo que decir, siempre tengo algo que pensar...

Y dicho esto, si yo no fuera yo y leyera estas líneas objetivamente, lo primero que vendría a mi cabeza sería: Que agotador!

Y si, lo es. ¿Hiperactividad cerebral? Diagnosticada como tal no (de momento) Aunque si que es probable que padezca un extraño síndrome que produzca efectos parecidos: nula capacidad de relajación , preocupación permanente, insomnio, pensamiento noria...un listado plagado de un sin fin de reacciones del mismo estilo...

¿Son todas stas “perlas” producto de mi misma?, o dándole la vuelta: He auto-provocado el ser así durante todos estos años? Y si es así que pasa que ahora recibo este paquete con una etiqueta en la que pone: SONIA ADULTA...lo abro y....SORPRESA! Así has salido!

No es que quiera recrearme en el auto análisis aquí, porque ya lo hago constantemente en la intimidad, pero si algo se a pies juntillas es que me conozco, para lo bueno y para lo malo se como soy y cuales son mis defectos y mis virtudes.
No es que no me haya costado llegar hasta aquí pero racionalmente como persona extremadamente cerebral que soy, lo sé. Otra cosa es que pueda enfrentarme a ello.
Y la cuestión es...al final me sirve de algo saberlo para sentirme mejor?

Creo que a medida que voy escribiendo voy resurgiendo, ya se ha abierto, me esperan bastantes escritos impulsados y firmados por del momento que estoy pasando y lo mucho que me éste en el fondo me está ayudando.

Finalmente me ha quedad un post a modo de introducción.



________________________
Listening: Come to me (Koop)

sábado, 18 de octubre de 2008

...What a curious feeling ! ” said Alice. “ I must be shutting up like a telescope !

And so it was indeed : she was now only ten inches high, and her facebrightened up at the thought that she was now the right size for goingthrough the little door into that lovely garden. First, however, shewaited for a few minutes to see if she was going to shrink any further :she felt a little nervous about this ; “ for it might end, you know, ” saidAlice to herself, “ in my going out altogether, like a candle. I wonderwhat I should be like then ? ” And she tried to fancy what the flame ofa candle looks like after the candle is blown out, for she could notremember ever having seen such a thing...





¿Quien no ha soñado alguna vez con poder colarse en la madriguera?

Alicia. Cada vez me dice algo que no me había dicho antes. Y encaja





No me cansaré nunca de este libro...
Reivindico más tiempo para leer!!



PD: ¿ Todavía queda alguien que lo considere una obra infantil ?



Listening: Dice (William Orbit and Beth Orton)


miércoles, 15 de octubre de 2008

El día que no empieza redondo, lo puede llegar a ser



Es curioso como una pequeña anécdota de un largo día, puede hacer variar mi estado de ánimo.
De repente una noticia que alguien te cuenta, un encuentro con alguien que no esperabas o miles de cosas de este estilo, pueden hacer que un día desastroso parezca un poco mejor.

Me encanta que pasen esas cosas porque significa que por mucho que creas que estas muy cabreado con quien sea: contigo mismo, con tu familia, con el mundo...en realidad nada es tan exagerado ni radical.

Un episodio cualquier te demuestra que hoy, pese a lo que pensabas cuando te levantaste, si que eres capaz de sacar una sonrisa.

Es cierto que esos cortos momentos de euforia o felicidad suelen esfumarse rápido y el mal humor y la desgana vuelven a instalarse en uno. Pero estoy convencida que en el fondo esos pequeños instantes (las pequeñas cosas de Serrat) son los que no nos dejan acabar de caer nunca y aunque no consigan llevarte arriba del todo si que hacen que no sigas bajando.

Me gustaría tener el poder de poner a cada persona que aprecio delante por un instante una de esas cosas mágicas para hacerle el día más llevadero.

Por lo que a mi respecta también sería fácil de deducir, por los demás pero sobretodo por mi misma, aunque no se si el perder el factor sorpresa con auto-mensajes haría que este fenómeno perdiera parte de su gracia.



Listening: Lay our your love on me (ABBA)

jueves, 2 de octubre de 2008

Hasta que el mundo se abra en dos



Hoy es el cumpleaños de mi padre. Cumple 50 años. Es curioso que el dia anterior a esta fecha fuera el día en que conoció a mi madre, de esto izo ayer 30 años.
Como siempre dice el, fue el mejor regalo de cumpleaños que pudo tener, a pesar de que la conquista por su parte no fue fácil. Dejémoslo en que mi madre era más bien una presa escurridiza.

Por aquel entonces el uno de octubre de 1978 con menos de 24 horas para cumplir los 20 años, Ángel y Rosa Mª se conocieron, y sobretodo por parte de el, la cosa estuvo muy clara, encontró una chica preciosa, divertida e inteligente y se enamoró.

Lo de RosaMª fue más despacio, es cierto que quedó levemente eclipsada por la singularidad (en sentido positivo) de Ángel un chico joven pero maduro, con las ideas claras, con conversación y que huía de los “magreos” gratuitos que podía proporcionarle un baile.

Su personalidad le fascinó, pero fue gracias a su perseverancia que consiguió que ella llegara a enamorarse de la misma manera en que el ya lo estaba.

No se que pensareis vosotros pero a mi siempre me ha parecido una historia muy bonita y romántica, independientemente de que yo provenga de ella.

Pensándolo más fríamente y al ser yo, como decía, producto de estas dos personas con sus personalidades tan diferentes, no dejo de ser una mezcla de ambas.
Por un lado quisiera tener las cosas tan claras como las tuvo mi padre aquella noche. Vio materializado lo que andaba buscando, comprobó que así era y fue a por ella, sin vacilar.
Y por otro se que la vida me ha dado en gran medida el carácter de mi madre, extrovertida con los amigos y la gente en general, con una gran facilidad de palabra superflua, pero muy reservada al tiempo de decidirme en el terreno sentimental, tremendamente racional y demasiado crítica.
Es un reflejo de lo que soy y de lo que me gustaría ser. El miedo contra la seguridad en uno mismo.

Pero la diferencia sustancial es que mi madre consiguió romper esa barrera de frialdad y temor para dejar entrar a la que sería la persona de su vida. Supo ver a quien tenia delante más allá de sus miedos, inseguridades y las pocas ganas de comprometerse tan joven

Por eso, en este momento de mi vida protagonizado por un extraño bloque de hielo que me sitúa solo en el mero contacto físico con la gente y habiendo desterrado la idea de por el momento volver a enamorarme, me pregunto si cuando sea el momento seré capaz de ver a quien tengo delante y si podré dejar ese miedo al fracaso que lleva tiempo instalado en mi para dejarle entrar.



PD: La foto es autenticamente de 1978. Junto a dos amigos, mi padre, manzana en mano, abraza a mi madre.




Listening: No me doy por vencido (vensión ranchera)--- Luis Fonsi

lunes, 22 de septiembre de 2008

Comprar material



Ya ha pasado mi cumpleaños, ya soy un poco mayor, ya se ha acabado el verano.
Tres en uno.


Han llegado para mi esos días de adaptación al otoño, de claudicar con el mal tiempo y superar con velocidad y astucia unos días de semi-depresión por culpa del cambio de estación.

No es solo una consecuencia del síndrome post-vacacional, sino que es cuestión del tiempo. Y todo ello repercute no solo en el estado de ánimo sino que se acaba somatizando en forma de cansancio excesivo, mal-humor, migraña...
Un diagnostico fácil de deducir.

Si pudiera elegir sería como las aves migratorias, volaría de un lugar a otro, cambiaria de estación buscando el cobijo y el calor del buen tiempo.
Calculo que ahora mismo me encontraría sobrevolando algún lugar cerca del hemisferio sur...


Pero no es así y tampoco es que me pueda quejar del clima del lugar donde vivo, es solo que el color gris que acompaña esta estación no me gusta, me pone triste y melancólica (más todavía). El gris solo me gusta para un buen abrigo de paño, no para que tiña el cielo de mi ciudad.

Sin embargo y pese a todo, me apoyo en el aliciente que me aporta la inquietud de renovar el armario. De sacar las botas y bolsos de piel, las camisas de manga larga, rebecas de punto y de llevar siempre encima esa gabardina que nunca sabes si acabarás poniéndote.

Para mi el inicio del otoño es la lucha entre las ganas de volverte pequeñita, esconderte y la obligación de reengancharse a la rutina. Planificar horarios, volver a habituarse al transporte público, ir a clase...

Por lo menos cuando era pequeña, en el colegio, siempre cabía ese momento especial y emocionante del habituallamiento con el material escolar, la estrena de libros, forrarlos, ponerles el nombre con una etiqueta bien chula, estrenar una caja de colores...
Pero eso queda bien lejos ya..sin embargo no diré que he dejado de hacerlo, no en igual medida, pero si es cierto que cada año sigo estrenando libretas y bolígrafos nuevos, no siempre por necesidad sino, lo reconozco, por capricho.
Es como un guiño al pasado que me gusta conservar

Alguien que vivió en Brasil algunos años me dijo que llegó a aburrirse de no ver pasar las estaciones.
No digo que quiera mudarme, Quizás sería más fácil hacerme con una varita mágica para invertir la temperatura media anual ( no el temporal monzónico!) por un tiempo, no?



Listening: You're beautiful (James Blunt)

lunes, 15 de septiembre de 2008

Avui tu 32 demà jo 23



T’enrrecordes fa pocs dies, encara a l’agost, quan miravem aquells videos casolans plens d’imatges y records familiars?

Sempre hem estat juntes, sempre fent-me de la germana gran que no he tingut però que gràcies a tu no he pogut trobar mai a faltar.


Acabem de pasar un estiu dels millors que puc recordar, hem rigut com mai i ens hem ajudat quan ha calgut, i ens ha servit per comprobar com augmentaven per segon les situacións de telepatía


Tinc molta nostalgia Pili, et trobo a faltar, trobo a faltar viure amb tu després d’haver conviscut tots aquets dies. Se que no te sentit perquè ens seguim i seguirem veient molt sovint, però amb el comiat de les vacances i l’arrivada dels nostres aniversaris es com si una part dels dies de l’estiu també s’esfumés.

Soc una exagerada i no m’en amago, però ja fa temps que vaig apendre que viure intensament, encara que ens porti disgustos, val més la pena que passar de puntetes per la vida.
I en això tu i jo som expertes.

Hi ha coses a la meva vida que no vull que canviin mai i una de les més importants ets tu.

Felicitats.

TEM

PD: Fecilitats també de part de: El "Rosen", Romay, Federer (y la seva música), Fernandisco,"Gallinol", Jose Antonio Ramos (“la vida es una mierda”) Jovannoti, “Piñenchun”, Loquillo, el fill de la Paquita, el Pepet de l’orgue, les Porres (time), els “Morrus” y de tots els “acabados” en general del Scatergories inventado



Listening (DEDICAT): Cien gaviotas (Duncan dhu)

lunes, 18 de agosto de 2008

I'm not gonna move


He vuelto a Barcelona por unos días, todavía no se cuantos, así que he aprovechado esta ocasión para actualizar un poco el blog.

El verano muy bien de momento, tan bien que temo me deje un regusto agridulce cuando termine, por eso prefiero no pensar en ello de momento.

Es curioso como la perdida de la noción del tiempo se incrementa durante las vacaciones, pero supongo que de eso se trata, de desconectar de la rutina, de crear un espacio tiempo en el que no importa que día del mes sea porque estas totalmente ausente de ello.

NO veo el momento de dejar mi casa en Piera, de regresar del todo al exterior, porque durante las vacaciones me he creado un espacio propio en el que soy dueña de mi tiempo y de lo que hago con el, porque se que el verano pasará rápido y en nada y menos volverá a ser mi cumpleaños

Quiero pasar más mañanas bañándome en mi piscina, tardes leyendo y leyendo todos los libros que he ido reservando durante el curso por falta de tiempo y escribiendo todo aquello que se me pasa por la cabeza y que me ayuda a poner mis ideas en orden.

En definitiva pasar mucho más tiempo acompañada de quienes son lo más importante en mi vida, mi familia,(en mi caso no solo compuesta por los lazos que da la consanguinidad) En un momento en que pese a que la enfermedad que nos afecta está controlada, no deja de estar presente, y para que nada cambie nuestra unión ni nuestro sentido del humor.

Ya soy consciente de que mis seres queridos, aunque me empeñe en creer lo contrario, no van a poder estar siempre, la vida es tiempo y este se consume muy deprisa, así que tengo muy claro con quien quiero pasarlo.

A veces siento rabia, a mi que me gusta controlar todo lo que pasa a mi alrededor, no poder hacer lo mismo con el tiempo. Que pase tan deprisa y tan lento a su merced.
No es justo.

Si tuviera que elegir un marco en el que mi vida se detuviera, un paisaje, una hora, elegirían siempre ese cielo que se vuelve de un color vainillado, poco antes de que empiece a ponerse el sol, la luz es increíble, baña a todo el verde que nos rodea allí de una intensidad preciosa, me evoca sensaciones y recuerdos muy bonitas, e incluso a veces, un nudo en el estómago.

Será que en el fondo soy solo una romántica.

____________________________

Listening: The man who can't be moved (The Script)

domingo, 13 de julio de 2008

High hopes


Me voy. Como cada año abandono la ciudad para instalarme en Platja d’Aro. No veo el momento de llegar y empezar las vacaciones con los días en que más disfruto del año.

Para muchos puede parecer siempre lo mismo, pero para mi significa trasladarme a mi reducto de tranquilidad, donde pertenecen muchos de los momentos más felices de mi vida, desde mi infancia, un lugar con el que me siento conectada y en donde me identifico con quien soy casi sin proponérmelo.

Sensaciones un tanto bucólicas y quizás difíciles de comprender, pero sin embargo muy autenticas.

Es donde siempre me he curado de todo lo que me ha ido pasando.

Ayer lo hablábamos, hace un año ya de algunas cosas y sin embargo hoy por hoy me da la sensación de que no pasó de verdad, de que es algo que me han contado, pero que no me pasó a mi.
Me hirieron muy adentro, sin embargo ya no me importa haberlo perdido, porque he crecido y he aprendido y me siento muy orgullosa de mi misma.
Mi vida es mejor ahora, quizás incluso debería agradecerlo, aunque sin pasarse, porque en mi caso, superar no implica necesariamente perdonar

Total...que allí me voy, sin esperar muchos acontecimientos inesperados pero, no obstante, preparada para cazar al vuelo las nuevas oportunidades que se presenten ;)

Nos vemos a la vuelta!!

***A mis nenas de la foto (y a las que no están tb) cuando vuelva, fiesta como la de el viernes!jejeje


Listening: That day (Natalie Imbruglia)

lunes, 7 de julio de 2008

Las curvas del camino lo hacen más divertido



¿Cual es el mayor temor en tu vida?

Hago esta pregunta porque estoy convencida de que cada uno de nosotros redireccionamos nuestra manera de actuar y de ser encaminándola hacia un determinado lugar lo más alejado posible de nuestros temores, debilidades, flaquezas...

Tanto físicamente como en sentido metafórico.

Aquella persona, cosa, sentimiento que no tenemos nos hace sentir insatisfechos, en cambio, la cantidad de sentimientos, cosas y personas extraordinarias que llenan nuestra vida, a las cuales no prestamos atención porque ya tenemos, no nos sirven para llenar el hueco de esa frustración...

Si una mujer añora con llegar a ser madre y no pudiera conseguirlo, no le servirá con haber encontrado al amor de su vida, correspondido y fiel, algo complicadísimo de conseguir y que no todo el mundo tiene la suerte de experimentar...
La que no consiga el peso que ella considera como perfecto no pensará en lo sumamente inteligente que es y lo tremendamente más útil que va a serle esto en su vida, ella igualmente se sentirá frustrada...
A la que no sea considerada por sus conocidos o vecinos como la ama de casa perfecta de cara a los demás, de nada le servirá tener una familia unida y que se quiera si nadie de puertas para afuera puede verlo...

Y podría enumerar una lista infinita de ejemplos más...

Yo, igual que todos, tengo miedos, frustraciones, insatisfacciones, que me hacen sentir mal en ocasiones y de los cuales no suelo hablar porque es algo demasiado personal como para someterlo a juicio de terceros.

Pero eso no significa que no intente luchar todos los días para acabar con ellos...

Vivir sin miedo no es fácil. Nos hemos acostumbrado a vivir con el, es como un mecanismo de defensa, una parte de nuestra vida que podemos controlar, a menudo para protegernos.

Superar los temores da pánico porque no sabes lo que va a venir.

Sin embargo, hay que hacer lo imposible para encontrar la raíz del problema, la cual a menudo no conocemos y con la opción de que venga por algo que creemos superado cuando en realidad no es así
Por eso os animo a que os formuléis la pregunta del principio del texto, quizá sea un primer peldaño hacia un descubrimiento personal o por lo menos seguro que servirá para conoceros mejor.

Listening: Forever (Jennifer López)




*******Nadal Campeon Wimbledon'08!!

domingo, 29 de junio de 2008

We'll be burning...



Se acabó el trabajo, empiezan las vacaciones.
Tengo tantas cosas pendientes por hacer que no sé por donde empezar...

Supongo que los primeros días los dedicaré simplemente a dormir, a recuperar horas de sueño, porque el cuerpo me lo está pidiendo a gritos...

Ha sido una convocatoria más larga que nunca, pero he cumplido mi obligación con gusto, tenía que hacerlo por este año y por el pasado.

Aún sin saber todos los resultados, estoy satisfecha con mi esfuerzo.

Este mes de junio ha sido el que me ha devuelto a la realidad que me pertoca, esto es lo que tengo que estar haciendo a mis 22 años, estudiar, prepararme y cuando todo haya acabado, irme de vacaciones.

Nada que ver con el més de junio del año pasado, perdida, triste, sin un rumbo claro que seguir...
No es que hoy no me quede nada por superar, porque todavía siento la necesidad de mejorar día a día, pero en esencia, se que nada de este verano se parecerá al anterior, porque estoy convencida de que será muchísimo mejor

Mi padre siempre me ha dicho que todo lo que consiga en esta vida debo hacerlo por mi misma, sin esperar que los demás miren por mi. El que es bueno de nacimiento y además trabaja acaba triunfando.
Por eso se que mi carrera es tan importante, porque es mi esfuerzo a cambio de mi propia recompensa, es la máxima satisfacción personal, sin la intervención de terceros y que si sale bien, te hace sentir como un verdadero triunfador.

Quiero conseguir la felicidad por mi misma, por mis propios méritos, sin la necesidad de que nadie tenga que venir a salvarme nunca más.


Lo dicho, a disfrutar ;)

Listening: Just for Now (Imogen heap)

miércoles, 25 de junio de 2008

Si no fos per tu



Després d’aquest cap de setamana (llarg) protagonitzat per la festa sorpresa en honor al teu 50è aniversari, seguit d’una revetlla divertidísima, torna la realitat, però per pocs dies, perquè ja sento com s’acosta l’escalforeta de les vacances...

L’esforç i els nervis previs a la celebració han valgut la pena, ho vaig saber al veure la teva cara de felicitat dissabte a la nit, vaig sentir que et retornava una petita part de tot el que dia a dia entregues als demés sense esperar mai res a canvi

He aprés molt de tu, sempre m’has transmes la importància de la familia, tan si els tens a prop com si no, de que no hi ha res més important. Amb aquest pensament he crescut, m'ha convertit en qui soc avui i ha fet que vosaltres sigueu el pilar més important de la meva vida. Tu m'has donat molts dels meus valors.


Per això sabia que el millor regal per a tu era passar aquest dia tots junts i no m’equivocaba, els 15 en vem ser testimoni ;)

Hi ha moltes coses de tu que em fascinen, com, tot i que crec que et conec del tot, em segueixes sorprenent cada día. Com no em deixes que pari mai de superarme a mi mateixa, pero sense presionarme i la manera que tens de fer-me veure la realitat que a vegades no veuen els meus ulls...
Se que no podriem viure sense les nostres converses

Perquè des que vaig nèixer em vas “calar” sempre has sabut com soc, quins sons els meus punts forts i els dolents i has sabut fermels veure, no per canviar-me sino per ajudar-me a millorar.

Ets màgica
TEM
Per tu:




Tajabone (Ismael Lo)

miércoles, 11 de junio de 2008

Color tropical



Los amigos siempre están para apoyarnos y darnos ánimos...
Y sino...que tiene de malo un día de compras
?

(Carrie Bradshaw, Sex and the city)


Me he alegrado al descubrir en el Vogue del mes de junio que el verano del 2008 va a llenarse de colores y especialmente de lo fluorescente, desde el verde loro, al azul pavo real o el amarillo canario, tanto en la ropa como en los complementos y el maquillaje.

Supongo que no es un indicativo más de que aunque el tiempo se empeñe en mostrar todo lo contrario, falta muy poco para que se instaure el verano, para que se acaben los exámenes, para relajarme, para el estreno de Sex and the City, para ir de compras, arrasar con las rebajas y hacerme con un modelito que lucir en una buena fiesta.

No será por falta de estas durante este mes. Mañana se inaugura el periodo de celebraciones en mi familia con el cumpleaños de mi hermano al que espero poder dedicarle por lo menos un pequeño post o colgar una foto como me hizo prometer.

Siempre me ha dado rabia que algunas de las cosas con las que más disfruto sucedan durante este mes de máxima concentración, antisocialidad y sin apenas tiempo libre...

Desde el sábado pasado se ha sumado una distracción más, como amante del fútbol siento debilidad por las competiciones internacionales, y asocio todas y cada una de ellas da una época de exámenes concreta...

Muy atrás quedan los días en el bar del instituto, viendo el mundial de Corea y Japón en el 2002, al examinarnos durante el bachillerato.

Como pasa el tiempo.

Pero bueno, centrémonos en el presente que ya hay bastante en que trabajar...aunque de momento y haciendo caso a mi Biblia de la moda voy a pintarme las uñas de fucsia mientras espero a que salga sol.


Listening: La isla bonita (Madonna)

miércoles, 4 de junio de 2008

"Soak Up The Sun"




Me apetecía colgar este video.
Me trae muchos recuerdos de un verano de hace algunos años, en Platja D'Aro como siempre, un verano donde la MTV bombardeó el especial MTV wake up con este videoclip de Sheryl Crow todas las mañanas.

Personalmente me encanta, me transmite muy buen rollo y aumenta mis las ganas de que se instaure el verano para disfrutar de la playa y "absorber el sol", como dice la canción ;)

Siento no poder ofreceros hoy un post muy profundo, pero el tener que estar concentrada en estudiar no me deja demasiado tiempo ni espacio mental para mis asiduas reflexiones, así como tampoco para otro tipo de pensamientos...eso, o es que ahora mismo esos otros pensamientos no existen para mi...

¿Puede ser real? ¿Puede ser que hoy por hoy no tenga nada de que preocuparme más que en mi misma, en aprobar y en ser feliz, ¿nada más que ronde por mi cabeza?

Estoy siendo consciente de ello a medida que voy escribiendo....y es que creo que por primera vez en mucho tiempo es así...

Una vez más se constata el buen servicio de este, mi pequeño espacio, que me lleva a reflexionar in situ, casi sin darme cuenta..

Un día de estos profundiaré más en este aspecto, hoy solo he abierto otra puerta hacia mi superación personal.

Muchos besos y hasta pronto!

lunes, 2 de junio de 2008

"QUE-QUE"

Hola a todos!

Patty desde "CIRCULAR" me ha nominado para realizar este cuestionario conocido en el mundo blogger como "QUE-QUE". Es muy sencillo de hacer, no os llevará más de 10 minutos

Mi cometido es nombrar a 4 blogs más para que lo respondan

Debeis contestar con total sinceridad, la única norma es que solo se admite una respuesta por pregunta, así el juego se hace más conciso y ameno.

Cuando lo hayais completado con vuestras respuestas, pegadlo incluyendo este texto, cambiando solamente el nombre de quien os propuso y de vuestros nominados.

Okey?

Se que no todos lo hareis pero aun así mis nominados son:

---Irecire de "Time goes by" http://irecire83.blogspot.com/
---Betty de "Calaix de sastre" http://calaixsastre.blogspot.com/
---Raquel de "Lo dulce y salado de la vida....." http://dulce-y-salado.blogspot.com/
---Irene de "Sueña en verde" http://irene1985.blogspot.com/

Hacedlo, os ayudará a conoceros mejor y a reflexionar sobre vuestras prioridades en la vida!
;)



"QUE-QUE"



¿QUÉ TEMES?
La soledad

¿QUÉ TE RECONFORTA?
Tener a mi familia conmigo

¿QUÉ TE HACE CAMBIAR DE CANAL?
Los gritos frenéticos de algunos programas

¿QUÉ TE HACER LLORAR SIEMPRE?
El final de la película moulin rouge

¿QUÉ CANCIÓN ES LA PRIMERA EN SONAR EN TU IPOD CUANDO PONES UN PIE EN LA CALLE?
Talk (Coldplay)

¿QUÉ MANIA QUE NO TENIAS HAS DESARROLLADO DESDE HACE POCO?
Pasar a word todos mis apuntes

¿QUÉ COMERIAS EN TU ÚLTIMA CENA?
Un plato de paella del restaurante La Gavina en la Costa Brava y una copa enorme de helado Haggen Dazz

¿QUÉ FECHA TEMES QUE LLEGUE?
Ninguna en especial

¿QUÉ CAPRICHO NO TE PERMITES NORMALMENTE?
Comer chocolatinas cada día

¿QUÉ TE GUSTARIA QUE ESA PERSONA TE DIJERA?
¿Te apetece ir a tomar algo?

¿QUÉ FESTIVIDAD ADORAS?
Nochebuena

¿QUÉ ES EN LO QUE MÁS TIEMPO GASTAS?
Leyendo

¿QUÉ TE INCOMODA?
Sentirme fuera de lugar

¿QUÉ TE HACE SENTIR BIEN?
Pasear por la orilla del mar en Platja D’Aro

¿QUÉ TE LASTIMA?
Que me mientan para conseguir algo

¿QUÉ LEERÍAS UNA Y OTRA VEZ?
Orgullo y prejuicio de Jean Austen

¿QUÉ HACES CUANDO TE ANGUSTIAS?
Llamar a alguien por teléfono

¿QUÉ TE PONE?
El binomio belleza-inteligencia

¿QUÉ DECISIÓN QUE HAYAS TOMADO CONSIDERAS MÁS ACERTADA?
Apuntarme al viaje de final de carrera a Riviera Maya

¿QUÉ ASPIRAS CONSEGUIR MÁS QUE NADA?
Éxito profesional y estabilidad personal

¿QUE IMAGEN ELIGES PARA TERMINAR?






sábado, 24 de mayo de 2008

El final para algunos y un peldaño más para mi


Pienso en el mes de septiembre del pasado año y me da la sensación de estar reviviendo a otra persona diferente de la que está hoy aquí escribiendo.

Ha sido un curso extraño este que acaba de terminar...con muchos altibajos, malísimos y buenísimos momentos pero que en compendio dejan a una Sonia muy satisfecha con el resultado ( y ni siquiera sin haberme examinado!)
Pero en lo personal estoy muy contenta de como ha ido todo y especialmente desde que empezó el nuevo año, no es que conllevara grandes cambios aparentemente pero si en esencia...

Este curso que me deja el mejor recuerdo de todos, el de nuestro viaje a México, que tanto me ha aportado, que abrió mi mente que se había quedado estancada y dejó entrar aire nuevo.

Descubrí que mucha gente y cosas buenas están por venir, que cuando la vida nos cambia algo que creíamos que era fundamental, ella misma se encarga de, con el tiempo, darnos otros momentos todavía mejores y nuevas sensaciones para hacernos ver que no todo era como creíamos y que las cosas pasan por algo.

Y que aunque nos de miedo hay que dar siempre un paso adelante, porque los pasos que más nos cuesta dar son los que esconden mayores recompensas...

Aunque a veces es necesario que las personas que están a tu lado te den ese empujón. En mi caso no me cansaría de agradecer lo mucho que recibo siempre de quienes considero de verdad que me quieren, mis amigos, y especialmente durante el año pasado.
Me refiero a vosotros, los que no solo no huyeron cuando me vieron mal, sino que fueron uno de los motivos para querer venirme arriba, animarme y sonreír.

Estoy convencida que el S.XXI es el siglo de la amistad, más que de cualquier otro tipo de relación que a veces nos empeñamos en buscar, y sobretodo viendo como está el panorama en ese sentido...
Cuando encuentras a tus almas gemelas, tus verdaderos amigos, no hay nada que lo supere.

Y en relación con esto se manifiesta la única espinita que tengo clavada y es el no poder compartir la emoción de la licenciatura junto a ellos por los motivos que todos sabéis que hicieron apearme en mi carrera.

Yo que siempre lo había hecho todo a tiempo, cuando tocaba, sin retrasarme, yo que disfruto teniendo un control sobre lo que hago y como lo hago y que odio que se trunquen mis planes y me obliguen a cambiarlos contra mi voluntad. A mi, con este perfil de pésima adaptabilidad a los acontecimientos sobrevenidos, me tocó sufrir, asumir, trabajar, esperar y superar.
Y completadas todas las fases me quedo con el aprendizaje que todo te deja, sobretodo aprender a ser paciente, porque con voluntad, todo pasa.

A día de hoy sigo necesitando mejorar muchos aspectos de mi misma y aunque ya haya dado un gran paso en lo que llevamos de año, siento que me falta mucho, necesito quitarme ese lastre de mal rollo y disgustos que me han acompañado demasiado tiempo.
Necesito aprender a dejar de sufrir y a que disfrutar no solo sea producto de un evento o una celebración marcada en el calendario, sino del día a día.

Es complicado lo se, pero estoy en ello.

Estamos en contacto, me voy a estudiar.

Listening: My Favourite Game (The cardigans )

lunes, 19 de mayo de 2008

Fuera hierro




Se que tengo un problema, a menudo me cuesta discernir entre las cosas que son importantes de verdad y las minucias, estas últimas son aquellas cosas que me preocupan, a las que le doy demasiadas vueltas en la cabeza cuando en realidad son de una importancia ínfima.

Y me da rabia, porque tanto por cosas que me han pasado en primera persona como a la gente de mi alrededor a la quiero y que son importantes para mi, debería haber podido conseguir ese grado de diferenciación y cada vez que me viera preocupada por una tontería ser capaz de aclarar la mente y ver que solo tiene tal trascendencia en esta y que en realidad yo misma me provoco que me perturbe tanto.

Se que ser consciente de ellos es un paso importante para superar los handicaps, y que día a día intento sufragar lo que considero un defecto en mi.
Quiero que llegue el día en que tenga tal seguridad en mi misma, que los actos estúpidos de los demás no cambien el rumbo de mi vida ni mi estado de ánimo, quiero ser capaz de quitarle hierro a las cosas, de no darle tantas vueltas y conseguir no hacer una montaña de un grano de arena en mi cabeza.

¿Porque de un pensamiento principal, de algo que debo o me gustaría hacer tienen que derivar unos 300 pensamientos más (aproximadamente)en forma de posibles consecuencias (todas ellas negativas por supuesto), vergüenza, situaciones embarazosas que “seguro” que voy a sufrir y demás análisis estúpidos que ni siquiera se si se van a producir?

Desde aquí lanzo un mensaje a favor de la espontaneidad y contra el exceso de raciocinio que me han caracterizado toda la vida y que de momento solo me han llevado a dramatizar situaciones que no lo eran y a un número importante de crisis de ansiedad.

La vida va como va y no hay que dejar que las estupideces nos la amarguen porque bastantes malos problemas sobrevenidos nos suceden como para provocarnos todavía más nosotros mismos.

Tengo que intentar dejar de lado ese exceso del llamado pensamiento noria (o sea darle las mencionadas 300 vueltas a una cosa) y dejarme llevar por mi intuición, seguro que por lo menos me ahorraré dolores de cabeza.

Porque aunque parezca mentira, las buenas noticias también llegan. Esta semana hemos tenido una de las mejores en mi familia.
Sabia que él era fuerte pero aún así sigue sorprendiéndome, una pequeña luz se ha iluminado en el oscuro túnel en el que nos habíamos adentrado.

Y eso si que importa.

PD: Llegan los exámenes pero aun así trataré de seguir actualizando para limpiar la mente ;)

Suerte a todos!!


Listening: L'amour toujors -clasic version (Gigi D'agostino)

lunes, 12 de mayo de 2008

Limón y sal


Siento que el tiempo se me escapa de las manos y no puedo hacer nada para evitarlo, sin saber como, estamos llegando a las últimas semanas del curso 2007-2008, el último para muchos de mis compañeros de carrera.
Los últimos meses han transcurrido tan deprisa que no me hago a la idea de que ya hayamos llegado hasta aquí.

El otro día pensaba que quizás esta sensación de semi frustración por sentirme como si no pudiera saborear bien los buenos momentos, (algunos de los cuales se que son irrepetibles) viene dada por los giros tan inesperados que ha tenido para mi este curso. No se si es porque me han ocurrido tantas cosas y he pasado por estados de animo tan diferentes que me ha pasado todo mucho más deprisa.
Ha sido como una montaña rusa, especialmente desde después de navidad, al empezar el nuevo año, cuando empezó iniciarse mi remontada.

Lo que si esta claro es que estoy sorprendida y que jamás pensé que este curso acabaría siendo así, me ha descolocado totalmente. Aún recuerdo cuando en el mes de septiembre, después de decidir reincorporarme a las clases en horario de tardes, pensé que mi vuelta a la universidad sería solitaria y visionaba un curso estrictamente estudiantil, me limitaría a ir a clase yo sola y a estudiar, sin más.
Y al final ha resultado ser totalmente lo contrario, tanto las nuevas amistades que he conseguido como las que ya tenia que se han reforzado me han demostrado que no sirve absolutamente de nada hacer planes.

Se que todos los vínculos que he estrechado este año y especialmente con algunos amigos/as, han sido a raíz de un acontecimiento en su momento duro para mi como fue una ruptura, pero por suerte la vida me apartó a una persona pero me unió a otras que la han llenado de una manera todavía más gratificante.
El tiempo pone las cosas y a las personas en su sitio...

Pronto empezará el periodo de estudios con la consecuente reclusión para hincar codos, y no puedo evitar pensar en que hace casi un año justo cuando iban a terminar las clases decidí marcharme unos días de la ciudad y refugiarme en Piera a pasar unas semanas.
Tenía la necesidad de hacerlo, veía a todos mis amigos estudiando, preparando la recta final del curso, haciendo lo que yo si fueran circunstancias normales, y se me hacia un nudo en el estomago, ansiedad, mi gran lastre en ese momento y que me costó superar, así que hice las maletas.

Recuerdo muy buenos momentos de aquellos días, sobretodo lo recuerdo con mucha tranquilidad. Me vienen a la memoria todos los largos paseos con mi abuelo, y las charlas a escondidas con Pili para planificar la celebración de sus bodas de oro, leer en una tumbona con ese sol del mediodía que te inunda de ese calorcito primaveral tan bueno, el proyecto de plantación de mi primer huerto...muchas cosas...

Un año más tarde me siento una persona totalmente diferente, pasé malos momentos pero me hicieron más fuerte, más constante y más positiva. Esta siendo un año totalmente imprevisible para mi y con situaciones en ocasiones surrealistas (véase el sábado eh Bet ;) en todos los sentidos
Pero tenia mucha fe en el 2008 y visto lo visto no me está defraudando, así que seguiré creyendo.

Así como acabo de revisar estas fechas del pasado año, no se como estaré en estos momentos cuando lleguemos al 2009, no espero nada, porque sin hacerlo es cuando me han pasado las mejores cosas, así que como dicen , lo que funciona es mejor no tocarlo.

Prometo tardar menos en actualizar.

Muchos besos a todos, sois la sal de mi vida ;)




Listening: Te voy a mostrar (Julieta Venegas)

lunes, 7 de abril de 2008

No hay acción sin riesgo


Reír es correr el riesgo de parecer tonto...

Llorar es arriesgarse a parecer sentimental...

Acercarse a otro es arriesgarse a comprometerse...

Mostrar emoción es arriesgar que se te conozca...

Someter a la gente tus ideas y sueños, es ponerlos en riesgo...

Amar es correr el riesgo de no ser correspondido.

Vivir es arriesgarse a morir...


En toda esperanza hay el riesgo del desespero...
En todo intento, el riesgo de fracasar...


Pero los riesgos se han de tomar, porque el mayor peligro en esta vida es no arriesgar nada.
Porque el que nada arriesga,nada hace...nada tiene...nada es.

Tal vez pueda ahorrar el sufrimiento y dolor, pero a fin de cuentas, no puede aprender, ni sentir, ni cambiar, ni crecer, ni amar, ni vivir...


"Encadenado por las certidumbres será un esclavo,
sacrificará el ser libre. Sólo arriesgando se consagra la libertad"

..................................


Texto motivante para iniciar la semana ;)


No tengo mucho tiempo para actualizar...hay que priorizar!




Petonets i fins aviat










Listening: Like the sun (Ryan Dan)


jueves, 27 de marzo de 2008

¿Lo bueno es siempre breve?




"No importa que la sensación sea triste o hasta desagradable,
pero cuando me voy de un sitio me gusta darme cuenta de que me marcho. Si no luego me da más pena todavía"



Hace pocos días me vino a la cabeza esta magnifica frase, que se encuentra entre las páginas de uno de mis libros preferidos, “El guardián entre el centeno”. Siempre me había parecido muy acertada pero ahora la interpreto más allá. Puedo afirmar que me siento identificada totalmente con lo que quiere expresar, ese tono casi masoquista de querer ser totalmente consciente de que algo bueno está terminando y de que no volverá.

Vendrán otros, eso está claro, pero el mismo no, esa es la gracia de las cosas a las que llamamos IRREPETIBLES.

Siempre me he caracterizado por ser una persona bastante melancólica y nostálgica. Tiendo a recrearme en los momentos que acabo de vivir, las personas que me han acompañado, los lugares que acabo de abandonar, siempre con una sensación agridulce en mi interior..


Volviendo a la lectura. Siempre he pensado que la sensación que te deja el terminar un libro es muy parecida a la que se siente con un viaje, es esa mezcla entre la incertidumbre de la ida y la melancolía que te deja el regreso.

Terminas un libro que te ha llenado mucho, que te ha enganchado y que tenias ganas de saber como concluía, pero cuando llegó el final te hubiese gustado que continuase.

Personalmente los libros que de verdad me gustan son aquellos que cuando acabas de leerlos piensas que ojalá el autor fuera muy amigo tuyo para poder llamarle por teléfono cuando quisieras.

Son esos con los que se te crea un vínculo fuerte y cuando escuchas aunque sea el título, este te evoca el momento en el que lo leíste, incluso puede que recuerdes donde y cuando fue exactamente.

Tiendo ha ser muy trascendental con los acontecimientos, especialmente con los buenos. Y eso es exactamente lo que me ha pasado desde que regresamos de nuestro viaje.

Pero soy así con todas las cosas de mi vida, desde las vivencias que están en mi memoria hasta las cosas materiales...todo aquello que me recuerda a un momento feliz me provoca un nudo en el estomago que necesita de unos minutos para desaparecer...


Eso si, para que la emoción que me provoca sea verdadera tiene que tratarse de algo que haya sido bueno de verdad, no sirven los momentos que fueron mágicos y luego se ensuciaron de disgustos, despropósitos y que terminaron mal...esos no me provocan tristeza, sino desprecio, es más, una vez superado el problema, ya no me emociona, lo destierro.

Demasiado dosis de melodrama si no fuera así.

Seguro que a cada uno de vosotros / as os ocurre una sensación similar pero con algo diferente, algunos será con una fotografía, una canción, un perfume...

No os creías que es cosa solo de los libros, a mi también me pasa con todas esas cosas! jejeje
En ocasiones peco de ser excesivamente emotiva lo se, pero sino no sería yo ;)


Fins aviat.
Muaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa


Listening: Baila Mi Corazón (Belanova)



miércoles, 19 de marzo de 2008

Friends will be friends



Mi blog ha sufrido algunas pequeñas remodelaciones, así como mi vida en los últimos tiempos. Algunas fotografías y frases que lo decoraban y que coloqué en un momento determinado y no demasiado bueno para mi han desaparecido.
Evocaban momentos tristes y melancólicos que ya no quiero recordar.

No es que me haya olvidado de todo, solo es que ahora mismo me siento bien.

Los problemas materializados en forma de enfermedad que acechan a mis seres queridos me hicieron ver que hoy todavía lo tengo todo pero mañana quien sabe?
Así que tal como prodrían estar las cosas si se hubieran precipitado los acontecimeintos me veo con valor para afirmar que siento que tengo todo lo que necesito, que ojalá siempre fuera así...

La última vez que sentí una sensación similar a la felicidad fue en verano y sabéis el porque. Pero todo resultó ser un espejismo, algo que me elevó pero que también me hizo caer a la misma velocidad con la que se produjo el ascenso.

Pero ahora mismo la situación no tiene nada que ver con aquella. Los pies están muy en la tierra, soy muy consciente de todo, lo acepto, lo entiendo y en la medida de lo posible intento disfrutarlo.


Al final si he querido estar bien me lo he tenido que currar por mi misma, apoyada por mi familia, por mis amigos, y punto.

Me siento con la necesidad también de que este blog no solo refleje mis bajos estados de ánimo sino también cuando se produzcan al contrario, por eso me expreso así

Nunca me cansaré de decir el bien que me ha hecho este viaje a México, me ha abierto la mente en todos los sentidos y se que me ayudará y que esa sensación me acompañará siempre en mi camino.

He aprendido que lo que te hace sentirte bien no es estar con una determinada persona, no es apoyarte solo en alguien que crees que te va a salvar. Te tienes que salvar tu solo, y enfrentarte a las cosas que alomejor en algún momento te dan miedo y te bloquean y hacerlas teniendo siempre en la mente una frase que vengo pregonando desde hace ya tiempo: “Lo mejor está siempre a la vuelta de la esquina”

Muchos sabéis que en algún momento tuve reparos en si hacer el viaje o no, amparada en el no poder graduarme este año (luego he descubierto que somos bastantes! XD) pero básicamente era por inseguridad. La vocecita del miedo llamó algunas veces a mi puerta pero ignoré su llamada y no le abrí.

Gracias a eso y al gran apoyo de mis amigos, tanto los compis de viaje como del resto, tomé la decisión correcta, una de las mejores de mi vida sin duda, así que gracias como siempre por estar a mi lado. Soy quien soy por la gente que me rodea, por la que me siento querida incondicionalmente , la que no me deja nunca que me sienta sola...sois la grandeza de mi vida, lo que la llena.

Y espero que aunque vengan momentos menos buenos, nunca dejemos de pasarlo bien! Últimamente el listón está alto! jejeje

También quería hacer una referencia a hace un hace un año, bueno mejor dicho la Semana santa del 2007 (ya que al no coincidir en las mismas fechas del calendario no son 365 días exactos) fue un punto de inflexión muy importante para mi recuperación en todos los sentidos.
El tratamiento de la terapia Neural empezaba a hacer efecto y eso repercutió positivamente en mi estado de ánimo, sumado al apoyo de todos.

Pero hubo una persona que estuvo especialmente a mi lado durante aquellos días y que demostró que la palabra amiga se queda pequeña para ella. Fueron unos días muy especiales ya que estuvimos juntas prácticamente las 24 horas y compartimos momentos irrepetibles (una pizza a las 8am viendo Leyendas de Pasión??Si,es posible!)
Irene te quiero muchísimo, y siempre te llevo conmigo ;)
Repetimos estos días ¿?jejeje

No era mi intención que esto quedara excesivamente cursi pero fue un gesto muy importante para mi, que siempre recordaré y no quería pasarlo por alto.

Cuando alguien te importa de verdad, se lo tienes que hacer saber siempre.Hoy me encargaré de recordárselo a mi padre ;)

Espero que os guste el collage, solo fotos de fiesta y solo estais los importantes ;)

Apa, a descansar y salir!
Muaaaaaaaaaa


Listening: Craig David Hot Stuff VS Bob Sinclar World Hold On Remix

http://www.youtube.com/watch?v=GP1NKh7Kpyg&feature=related




PD: Ha habido un impás en las crónicas sobre Riviera pero....continuaran jejeje

sábado, 15 de marzo de 2008

¿A quien estas esperando?




¿Que esperaba yo en esta foto?


Podría resolver la incógnita muy fácilmente pero prefiero dejar volar vuestra imaginación...

Recuerdo esa tarde en Playa del Carmen, con nuestras cervezas y la pipa de mango...fue en ese bar donde me enteré de que Bardem había conseguido el oscar y donde rememoramos mediante un especial de la tv yankee sobre los mayores incidentes del mundo del deporte en el siglo XX...el ganador del top ten fue el apuñalamiento en pleno Open de Hamburgo a la tensita Monica Selles.
También escuchamos y compartimos los primeros ecos sobre el debate entre Zapatero y Rajoy, como buenos estudiantes de derecho, siempre en la órbita de la política...fue en ese momento cuando escuché por primera vez hablar de la mencionada hasta la saciedad niña de Rajoy? Apostaría a que si...

Volviendo a esa tarde, aprovechamos para cambiar nuestros euros a pesos, dar un paseo y ver tiendas...me quedé con las ganas de volver a ver esas calles de día...ya que esa fue el único momento en el que paseamos por su Quinta Avenida (no hay ciudad que se precie que no disfrute de su 5th Avenue particular jeje), centramos los días restantes más en la vida nocturna de la ciudad...(a causa también del tiempo diurno que pertenecía a las excursiones varias)

Esa tarde fue la primera en que compartimos golosinas de extraño aspecto pero que resultaron estar muy ricas (exceptuando la que sabia a bicarbonato y que nunca llegó a mi boca) y en la que descubrí algo a lo que fácilmente podría hacerme adicta: los cacahuetes nipones, buenísimos!!en cualquier circunstancia, y más si hay alguien que los comparte contigo o bueno, básicamente te los pasa de mano en mano jeje...lástima que no se encuentren aquí...

Y hablando de descubrimientos...bajando la calle de la fotografía un par de locales más abajo nos encontramos por primera vez con nuestro local de referencia de la ciudad...BLUE PARROT! Al instante nos enamoramos del sitio y decidimos que lo visitaríamos esa misma noche unas cuantas horas más tarde...
Al llegar al hotel derechos a la cena en el restaurante puramente mexicano del resort a base de guacamole (como no)fajitas y unos chiles un tanto especiales (por no decir extremadamente picantes) escuché la estadística de alguien sobre que el chili serrano produce exactamente 10 minutos de explosión de picor en tu boca...no lo cronometré pero desde mi perspectiva fue un rato largo...
Al final la noche la acabamos en el hotel, el primer encuentro con Blue Parrot se reservó para el día siguiente y valió la pena la espera!


Recuerdo que aquella noche Bet y yo nos quedamos dormiditas mientras en la tv sonaba el videoclip Feel de Robbie Williams...

Respecto al título del post...resuelvo que en estos momentos no espero absolutamente nada de la vida, no tengo expectativas concretas respecto a ningún TEMA, solo quiero estudiar y pasármelo bien, sin más pretensiones que el día a día y la verdad es que me siento bien, y esa sensación siempre se atenúa en los momentos en que miro una foto de los días en México o en el que recordamos una anécdota y nos echamos a reír o simplemente cuando pienso en lo acertada que fue mi decisión...

Los días en Barcelona siguen pasando...pero mientras sigamos teniendo fiestas como la de anoche seguirá en pie el espíritu Riviera. Que no decaiga!

Empieza la Semana Santa, sin demasiados planes a la vista pero sin agobios, la improvisación también es buena aliada.

Para los que tenéis viajes, disfrutad de ellos. Sobretodo mis tres chicas que se encuentran en Edimburgo, pasadlo súper bien! os espero a la vuelta con ansias!
Fins aviat!


Listening: Sexy Back (Justin Timberlake)

sábado, 8 de marzo de 2008

"En la orilla del Pozo del brujo del agua"



Hoy toca la típica foto de turista.

Yo en el centro del yacimiento arqueológico de Chichén Itzá cuyo nombre significa en maya: Chichén (orilla del pozo) Itzá (Brujo de agua)_ osea, “En la orilla del Pozo del brujo de agua” que fue recientemente escogido en 2007 como una de las Siete Nuevas Maravillas del Mundo Moderno.

Presidiendo esta gran explanada se encuentra la Pirámide (o mejor dicho Templo de Adoración) de Kukulcán, uno de los edificios más altos e importantes de la arquitectura maya. Es una estructura piramidal de cuatro lados que consta de nueve niveles y que culmina en un templo rectangular, asentada sobre una plataforma de 55.5 metros de ancho y 24 metros de alto, casi nada.

Cuesta de creer que una civilización tan antigua e ignorante en muchos otros aspectos tuviese una concepción de la arquitectura y las matemáticas tan avanzada como para construir un sistema métrico totalmente rudimentario pero enteramente útil que se conoce como el calendario Maya.

Este se forma utilizando los cuatro lados de la pirámide, cada uno consta de 91 escalones que al sumarse dan 364 más un escalón que se encuentra en el centro de la misma, obteniendo un total de 365, que son los días que tiene un año.

Durante el día del equinoccio de primavera y otoño, al atardecer, se observa en una de las escaleras del templo, la que mira al norte una proyección solar que consiste en siete triángulos de luz invertidos, resultado de la sombra de que proyectan las nueve plataformas del edificio al ponerse el sol.

Esta imagen se asocia con la de una serpiente que desciende desde la cúspide del templo hasta la tierra para alcanzar la cabeza de lo que se conoce como la Serpiente Emplumada.Esta serpiente y todo el calendario agrícola maya en si, servían al pueblo para anunciar la llegada de las cosechas, ya que se creía que era un símbolo de fertilidad para las tierras.

Impresiona ver tan de cerca una creación de tal envergadura y más si nos remontamos al momento que fue creada (por el S.XIII, en la época pre-hispánica) cuando estas a los pies de este monumento escuchando la historia de su creación, puedes llegar a comprender como sus habitantes podían creer en los templos y las divinidades ya que la perfección con que realizaron el mecanismo de construcción impresiona incluso a los que vivimos en pleno siglo XXI.

Realmente es algo que merece la pena ver.

Es muy difícil resumir en pocas líneas todo en lo que consta la visita a esta ciudad arqueológica.Espero no haberos aburrido mucho con la explicación pero es un tema que ya me atraía antes de verlo de cerca y ahora que lo he hecho en primera persona, todavía más.

Sin embargo la conclusión a la que llegamos muchos de nosotros es que falta mucho por estudiar y excavar y sobretodo mucho presupuesto para invertir!


Ese mismo día, después de esta visita tuvimos tiempo para comprar souvenirs a los pies de la ciudad haciéndonos así expertos en el regateo (un dólar un dólar un dólar, a lo Bart Simpson), visitar el Cenote sagrado, con baño incluido de mis colegas y saltos a lo nadador profesional (unos más que otros todo hay que decirlo) y dar un paseo por la ciudad de Valladolid, de la cual no tenemos fotos ya que a la primera de cambio nos metimos en un hotel-bal con un aire a patio andaluz y donde me tomé un daikiry de limón en cinco minutos.

Cosas de que se nos escape el autocar, todavía me duele la cabeza de lo frío que estaba!Después, camino al hotel, eso si, durante el viaje nos acompañó una divertida película llamada: Marcelino Pan y Vino! creíamos que era una broma pero NO!

Santos Ipods! (menos el mío y el de Bet que estaban vegetando en la caja fuerte de la habitación)


Una vez en “casa” cena, ducha y a seguir la Orden de quedada: a las 22.30 todo el mundo en el Lobby. El plan?: copeo, taxis y hacia Playa del Carmen.


Al llegar, más copeo(para no romper la rutina y tal)mientras esperabamos al resto de coches en un bar con cuyo nombre creo que nadie se quedó, lástima! Camarera con un look a lo Ivonne Armand (aquella rubia pechugona que fue a Supervivientes xD y que es precisamente mexicana) que nos advierte de que aquí el 10% de lo consumido se deja en propinas, menos mal que ya no nos pillaba de sorpresa!


Nos terminamos los gin-tonics y el resto de cócteles varios y cruzamos la calle (realmente esa era la distancia entre locales) camino a la que ha sido nuestra segunda residencia nocturna Blue Parrot!

100 pesos la entrada + cóctel o dos cervezas. Yo opto por la segunda opción sin saber que el trato es pedir las dos birras a la vez...Y ya tenéis a Sonia con dos cervezas Sol, una en cada mano, por la discoteca, dadas las circunstancias la primera tuvo que caer rápido para mantener una imagen! xD


La música y el ambiente genial, bailando a pie de playa hasta el cierre. Por suerte los taxis nos esperaban en la puerta (cosa que se agradecería que hicieran aquí tb ya que los taxistas mejor que nadie saben donde y a que horas sale la gente de fiesta y donde deberían concentrarse en multitud, pero esto es otro tema sobre mi lucha contra los transportes públicos en Barcelona que mejor dejaré para otra ocasión)

Llegada al hotel, suenan las tripas, nos dirigimos al snack bar a por algo de comer, que mejor que hamburguesa y patatas fritas, pues dicho y hecho. Nos sentamos a “comentar la jugada” pero pronto ponemos rumbo a las habitaciones, al día siguiente tocaba excursión con jeeps!

Al llegar a la habitación ponemos en practica “como desmaquillarse y desnudarse en menos de1 minuto” y sin despertar a nuestro compi de habitación, encargado de conducir al día siguiente, menos mal que en su diccionario no existe la palabra resaca jejeje.
Y a dormir! O a echar una siesta de 2 horas según como se mire!

A esto se le llama una mezcla entre explicación cultural y relato detallado sobre aquel día, es que realmente lo pasamos muy bien!

I miss Blue Parrot!!! xD
Vendrán más crónicas, ahora si que tengo material para actualizar!


Listening: Drop it on me (Muevete duro) Ricky Martin
[Sex-symbol del viaje xD]

lunes, 3 de marzo de 2008

UB DRET 2003-2008: Viva México!

Foto a la entrada de Cocobongo (Cancún), solo una pequeña parte del grupo



Cuando planeamos este viaje siempre pensaba que iba a ser espectacular y súper especial, pero a pesar de mi buena predisposición, ha superado todas mis expectativas de largo.
Compartir estos días en la otra punta del mundo, rodeados de una ambiente paradisíaco acompañado de lecciones sobre una cultura fascinante y fiesta continúa me da motivos más que de sobras para catalogarlo como una de las mejores experiencias de mi vida.

Después de los últimos meses vividos aquí, lo necesitaba, pero no me he dado cuenta de cuanto hasta ahora. Me ha ayudado a dejar de lado los momentos y personas que me han amargado en los últimos tiempos.

He descubierto que a pesar de que en algún momento de nuestra vida creamos que si, nadie es imprescindible (exceptuando familia y amigos de verdad) que hay que cuidar de uno mismo pase lo que pase, que nos quedan muchas cosas por vivir, mucha gente a la que conocer como para perder el tiempo estancados en algo que no lo merece.

He tenido tiempo para reforzar mis amistades autenticas, para redescubrir a personas con las que había dejado el contacto un poco de lado, y como no, descubrir a otras que han hecho aún más especial este viaje para mi.

He visto gente completamente diferente a nosotros, de la que hay que aprender mucho, en amabilidad, trato y simpatía, gente que tiene muchísimo menos que nosotros pero que nunca borra la sonrisa de su rostro, que se toma la vida de otra manera, que se preocupan mucho más de ver lo buena que puede esta en vez de estancarse en lo malo o de estresarse como tenemos tendencia a hacer aquí.

He disfrutado de la comida, he descubierto que el picante autentico me sienta bien! Y que el tex-mex que conocemos aquí no tiene nada que ver con el autóctono. Voy a echar mucho de menos mi dieta a base de nachos y guacamole de la LA LAGUNA!
Y bueno más que solo los nachos, en general comer y beber todo lo que puedas las 24h, que buenos los Frankfurt recién hechos al llegar de fiesta o los cócteles "Sex on the beach" (y otros nombres porno varios jajaja), precisamente "on the beach", nunca mejor dicho!


He pasado las mejores noches de fiesta de mi vida, a pesar de dormir no más de 2 horas al día. Todos los locales han sido geniales desde la disco del hotel (moqueta on the floor incuida xD) pasando por BALI (vasos reutilizados xD) y el mítico Blue Parrot, disco a pie de la playa!
Y bueno como no COCOBONGO, la mejor discoteca que jamás he pisado, yo y la mayoría de los presentes.
Ambiente impresionante, 3000 personas entre pista y gradas, escenario con actuaciones en vivo, luces de neon, globos, aerosol, barra libre (ese STAFF!) Sin duda una noche
que ninguno queríamos que acabase!
La música ha sido genial, desde internacional, house y como no regaeton, salsa y todo lo latino comercial en general, me duele el cuerpo de tanto mover las caderas!
Aunque para ambientación musical que mejor que el momento TROMPETAS en la habitación con los altavoces del ipod a toda caña preparándonos para salir, viva los podiums improvisados! xD

Muchos momentos…y la mayoría indescriptibles…

Por todo lo que he escrito hasta ahora supongo que habréis detectado lo espectacular que ha sido todo y lo mucho que yo y todos hemos disfrutado, pero como me conocéis sabréis que todo momento bueno que paso viene acompañado de un posterior bajón cuando termina. Mi Staff B&B saben que la vuelta ha sido dura y el motivo de llevar las gafas de sol puestas durante el 50% del viaje de regreso.

Supongo que esta tristeza es producto de que no pensé que conseguiría olvidarme de todo aunque solo fuera por unos días y simplemente disfrutar, pero lo he conseguido y estoy muy orgullosa de mi.
Además conociéndome, si ahora no estuviera depre significaría que la experiencia no me habría aportado nada

Para mi ha sido una superación tanto física, porque he sabido dejar de lado mis limitaciones y que no me perjudicaran ni me afectaran al tiempo de hacer las mismas cosas que los demás, como emocionales, para pasar página de una vez…


Quiero que lo que ha supuesto este viaje me sirva para mi vida real, que lo mucho que me ha ayudado se materialice en mi rutina diaria a saber que la vida también es estupenda y en que tengo amigos geniales a mi lado que han cuidado de mi y con los que me he unido para siempre.
Realmente tengo síndrome Gran Hermano!

Llevaba tanto tiempo sin pasármelo tan bien tantos días seguidos que no quería volver.
Se me ha hecho demasiado corto pero ha sido muy intenso aunque nos han quedado muchas cosas por ver.
Por eso se que volveré a México, no se cuando ni con quien pero me ha encantado el país, se que volveré a visitar lo que me ha faltado por ver pero también regresaré a visitar los lugares donde hemos estado y cuando esté allí cerraré los ojos y volveré a vernos a todos los los que estuvimos en 2008 allí de nuevo.

Ahora se acabó el sueño y toca volver a la realidad pero con las pilas cargadas y el bronceado en la piel, va a costar un poco despegarse del JET LAG y sobretodo si aun sigo con la hora mexicana en al reloj!...pero me da penita cambiarla jeje
Hay que dejar la fiesta de lado aunque ya tenemos fiesta post Tierras-Mayas a la vista! Si es que nos han dado cuerda y esto no hay quien lo pare!

Haré más crónicas en breve porque se me han quedado muuchas cosas por contar, música por colgar y muuuchas fotos por mostrar (de las que se pueden enseñar jaja)

Muchos besos, nos vemos y hablamos en breve, tengo muchas ganas de contaros todo!
Us estimo!

VIVA MÉXICO!!


Listening: Ella Me Levanto (Daddy Yankee)




Una de les moltes cançons del viatge, títol dle post en honor seu: Betty pell de gallina!!TEM i et trobo a faltar!!!

viernes, 22 de febrero de 2008

MEXICO



"Los viajes son en la juventud una parte de educación y en la vejez una parte de experiencia"


Y esta experiencia va a ser inolvidable!


Nos vemos a las 6.45 en la terminal C del Prat y al resto a la vuelta!

Viva México!

Prometo crónica extensa con las respectivas fotos jejeje


Petonets y fins aviat!



Listening: Rehab (Amy Winehouse)
(mientras hago las maletas ;)



PD: Irene!he visto tu fotolog: I MISS YOU TOO!!

sábado, 2 de febrero de 2008

RELAX

Días de descanso...que duraran solo hasta el lunes...

Pero...ya está aquí la cuentra atrás!

Dentro de 20 días seré yo la que disfrute del sol tumbada en una hamaca (bueno yo y mis compis de dret jejeje)

Que ganas!



Listening: Love don't cost a thing (Jennifer López)
http://es.youtube.com/watch?v=lvjRrwR2eA4&feature=related

lunes, 28 de enero de 2008

...Destination unknow...


Avui comentari insubstancial...però ja toca de tant en tant


Com vam riure divendres...(famosos a "Justins", eh Bety jejeje) I dissabte!...rememorant les fotos de cap d'any, amb actuacions estelars de personatges deconeguts!

Gràcies!Amb vosaltres val la pena deixar els problemes aparcats encara que només sigui pel cap de setmana, ens ho mereixem...ara a continuar estudiant!


Molts petonts per arrencar amb força la setmana!




Listening: Destination Calabria - Alex Gaudino
http://es.youtube.com/watch?v=dfSzy_yuoDY&feature=related