sábado, 15 de noviembre de 2008


No se si es que no tengo nada que decir o es que tengo miedo a abrir la caja de Pandora.


Difícilmente sea lo primero, no por nada, sino porque en pocas ocasiones suelo no tener algo que decir respecto a cualquier cosa, no importa que la gente reclame mi opinión o no, porque yo me siento con el deber y la necesidad de darla, de ayudar a esa persona en lo que pueda.
Las palabras que siempre intento sean adecuadas brotan de mi boca.

Puede ser que tenga el cerebro tan colapsado en temas académicos que eso me impida profundizar en mis pensamientos, que esa sea la causa de mi bloqueo...
Aunque tampoco me convence esta tesis, así como siempre tengo algo que decir, siempre tengo algo que pensar...

Y dicho esto, si yo no fuera yo y leyera estas líneas objetivamente, lo primero que vendría a mi cabeza sería: Que agotador!

Y si, lo es. ¿Hiperactividad cerebral? Diagnosticada como tal no (de momento) Aunque si que es probable que padezca un extraño síndrome que produzca efectos parecidos: nula capacidad de relajación , preocupación permanente, insomnio, pensamiento noria...un listado plagado de un sin fin de reacciones del mismo estilo...

¿Son todas stas “perlas” producto de mi misma?, o dándole la vuelta: He auto-provocado el ser así durante todos estos años? Y si es así que pasa que ahora recibo este paquete con una etiqueta en la que pone: SONIA ADULTA...lo abro y....SORPRESA! Así has salido!

No es que quiera recrearme en el auto análisis aquí, porque ya lo hago constantemente en la intimidad, pero si algo se a pies juntillas es que me conozco, para lo bueno y para lo malo se como soy y cuales son mis defectos y mis virtudes.
No es que no me haya costado llegar hasta aquí pero racionalmente como persona extremadamente cerebral que soy, lo sé. Otra cosa es que pueda enfrentarme a ello.
Y la cuestión es...al final me sirve de algo saberlo para sentirme mejor?

Creo que a medida que voy escribiendo voy resurgiendo, ya se ha abierto, me esperan bastantes escritos impulsados y firmados por del momento que estoy pasando y lo mucho que me éste en el fondo me está ayudando.

Finalmente me ha quedad un post a modo de introducción.



________________________
Listening: Come to me (Koop)

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Por fin de nuevo por aquí!!

Necesito que escribas! ya sabes que me haces pensar en cosas que a veces ni caería!
Esto de hoy es de lo mejor que has escrito te lo digo en serio, tiene mucho sentido y me alegro que te ayude a redescubrir la importancia que han tenido para ti los posts!

Que juerga la de ayer, hacia tiempo que no me reia tanto.
A veces no quiero licenciarme solo por no perder estos momentos!!
Tienes una amiga xa toda la vida preciosa!
Millones de besos!

NaNa dijo...

Aquesta cançó em transmete "cantitat"(semblo tu parlant jeje) de bon rollo i l'has encertada al compaginarla amb els autobusos a la linea de sortida.

Es això el que he tret d'aquest escrit, com si volguessis arrencar alguna cosa i no sapiguessis exactament el que.

Si és així no tinguis por de encara coneixet millor, l'autoanalisi (quan no es execiu i obsesiu) no es gens dolent, al contrari ;)
Un petonas guapisima i segueix reflexionant axí de be.

Patty dijo...

Nenaaaa adoro quedarme en casa los domingos y tener mogollón de horas para leer blogs, fotologs y demás mientras amaina la resaca jejeje

He disfrutado mucho leyendo lo último, es complicado de entender pero es lo que lo hace aun más interesante ;)

Me voy a poner con el trabajo de drets de la infància porque ni he empezado, espero que por lo menos tu lo lleves mejor!!

Grande el viernessss xDDD
BESAZOSSSSS

Anónimo dijo...

Hola guapetona!! menos mal que por fin has actualizado jejeje que ya sabes que aquí tu club de fans blogger no desiste y siempre espera más y más!

A veces la inspiración solo necesita que te sientes delante del teclado y puf!aparece sin que la reclames...

Me da la sensación que tienes un monton de cosas que decir y que el texto se te ha quedado corto...
A eso venia lo de considerarlo meramente introductorio?? ;)

Muakaaaa tia buena XDDDD

irecire dijo...

Xurrita!!!!

Como echaba de menos tus escritos!
Dure lo que dure mi tiempo de lectura en tu blog, siempre me transmite un poco de paz en estos días de poca relajación.

Amor, no tengas miedo de abrir la caja de pandora!
Siempre te lo digo, y no me cansaré de hacerlo : eres muy valiente.
Así que ahora no te quedes a las puertas de saber que hay detrás de la puerta.

Sonia madura? Seguro que me gustas más que ahora (aunque, te lo digo en serio, el listón está tan alto).

Nunca te quedes a medias de un pensamiento, o con ganas de decir algo más.
Tu necesitas decirlo pero yo (nosotros) necesitamos oirlo!

Eres mi motivador number one! Si tu decaes, yo decaigo. Así que...siempre palante! ;-)

Y, digo yo : que sigan las actualizaciones, las necesito/as ;-)

TEM, demasiado!

Muaaaaaaaaaaaa!

SLu dijo...

Sabeis que no suelo tener por costumbre el responder a los comentarios que me dejais pero en este caso siento la necesidad de hacerlo,

Me han encantado los comentarios de este post parece ser que os ha llegado y me alegro muchísimo porque eso quiere decir que sigo teniendo en su sitio la capacidad comunicardora.

Hasta la próxima ;)
Mil besos
OQM