lunes, 19 de mayo de 2008

Fuera hierro




Se que tengo un problema, a menudo me cuesta discernir entre las cosas que son importantes de verdad y las minucias, estas últimas son aquellas cosas que me preocupan, a las que le doy demasiadas vueltas en la cabeza cuando en realidad son de una importancia ínfima.

Y me da rabia, porque tanto por cosas que me han pasado en primera persona como a la gente de mi alrededor a la quiero y que son importantes para mi, debería haber podido conseguir ese grado de diferenciación y cada vez que me viera preocupada por una tontería ser capaz de aclarar la mente y ver que solo tiene tal trascendencia en esta y que en realidad yo misma me provoco que me perturbe tanto.

Se que ser consciente de ellos es un paso importante para superar los handicaps, y que día a día intento sufragar lo que considero un defecto en mi.
Quiero que llegue el día en que tenga tal seguridad en mi misma, que los actos estúpidos de los demás no cambien el rumbo de mi vida ni mi estado de ánimo, quiero ser capaz de quitarle hierro a las cosas, de no darle tantas vueltas y conseguir no hacer una montaña de un grano de arena en mi cabeza.

¿Porque de un pensamiento principal, de algo que debo o me gustaría hacer tienen que derivar unos 300 pensamientos más (aproximadamente)en forma de posibles consecuencias (todas ellas negativas por supuesto), vergüenza, situaciones embarazosas que “seguro” que voy a sufrir y demás análisis estúpidos que ni siquiera se si se van a producir?

Desde aquí lanzo un mensaje a favor de la espontaneidad y contra el exceso de raciocinio que me han caracterizado toda la vida y que de momento solo me han llevado a dramatizar situaciones que no lo eran y a un número importante de crisis de ansiedad.

La vida va como va y no hay que dejar que las estupideces nos la amarguen porque bastantes malos problemas sobrevenidos nos suceden como para provocarnos todavía más nosotros mismos.

Tengo que intentar dejar de lado ese exceso del llamado pensamiento noria (o sea darle las mencionadas 300 vueltas a una cosa) y dejarme llevar por mi intuición, seguro que por lo menos me ahorraré dolores de cabeza.

Porque aunque parezca mentira, las buenas noticias también llegan. Esta semana hemos tenido una de las mejores en mi familia.
Sabia que él era fuerte pero aún así sigue sorprendiéndome, una pequeña luz se ha iluminado en el oscuro túnel en el que nos habíamos adentrado.

Y eso si que importa.

PD: Llegan los exámenes pero aun así trataré de seguir actualizando para limpiar la mente ;)

Suerte a todos!!


Listening: L'amour toujors -clasic version (Gigi D'agostino)

6 comentarios:

Anónimo dijo...

Carinyete!!!!
Com va tooot?!?!? Ni que alguna actualització no t'escrigui, vaig llegin-te i seguin-te...has estat un temps absent però m'encanta el teu retorn!!!
A mesura que anava llegint el teu escrit pensava en ell..en com estaria i que t'ho havia de preguntar. No saps la il·lusió que m'ha fet quan he arribat al final sonieta...això és una notícia fantàstica, no??? No en sé detalls però dedueixo que si és bona, és mereix el calificatiu.

Un petonet molt gran!!!
Començem exàms...però podem amb tot rubiaaa!!! con las pilas al 1000x1000!!!

****

irecire dijo...

Esa es mi Soni!!!!!!!

Seguro que con el primer paso que has dado, que es darte cuenta y querer cambiarlo, lo demás irá rodado! ;-)
Ya sabes que por lo menos yo pienso que quien se da cuenta de un "problema" ya lo tiene medio superado.

Veo que te está funcionando, me encantaaaaaa! =)

A ver si hablamos largo y tendido un día de esta semana, antes de que empieces los examenes!!

Nos vamos leyendo por aquí (ahora tu me puedes tener controlada por dos lados, aunque por uno no entras demasiado...)

Te mando mail si puedo o te llamo, fijo, un día!

Muaaaaaaaa amor!

Anónimo dijo...

Ei wapa!

Si te digo la de veces al día que me como la cabeza por chorradas empezaría a soltar una lista que no acabaría nunca!

Pero a veces está bien pararse a reflexionar sobre ello para darnos cuenta de que probablemente la intensidad de nuestras preocupaciones va en función de cuanto estamos sufiendo en cada momento.
Me explico: si estas pasando una desgracia muy heavy todo el resto se convierte en banalalidades, pero cuando no es así todos acabamos haciendo la mencionadisima montaña del granito de arena

Así que no te preocupes no estás sola!!jeje

Además...no te des tanta caña a ti misma porque creo que eres genial!!

Firmo por muchos cursos más como este!

Muchos besitos!
A estudiar!

Anónimo dijo...

Ei Sonieta!

Ma alegré muchísimo cuando me contaste las buenas noticias, espero que en esto tambien nos parezcamos y mi situacion familiar tan parecida a la tuya tenga un porceso igual de bueno (por lo menos de momento!)

Las cosas que nos han pasado este año se parecen tanto que me da hasta un poco de yuyu!
Eso o teniamos que conocernos por fuerza!! jeje

Sigue pendiente una fiesta!pero creo que tendrá que esperar para que las neuronas aguanten en dignas condiciones!!

Besitos solete!

irene dijo...

Sé que todo es mucho más complicado de lo que parece.

Hace poco me dí cuenta de hasta que punto tenemos una imagen deformada de nosotros mismos, como cuando miramos al espejo y siempre nos vemos de la misma manera, pero no nos damos cuenta de que somos mucho más, que los otros ven muchas cualidades que nosotros mismos no vemos.

Lo mismo pasa contigo, tu alomejor te centras en aspectos que tú ves negativos, pero los que te conocemos creemos mucho en tí y nos encantas tal y como eres, cuando le das vueltas a las cosas y cuando no.

muaa!!!

Anónimo dijo...

Bona nit!

Hacia dias que no me pasaba a leerte pero veo que por suerte todo sigue como siempre jeje

Me alegro mucho por el último párrafo, las noticias buenas siempre hay que celebrarlas

Venga rubia a estudiarrrr!!