viernes, 28 de diciembre de 2007

Corazón-coraza



Personalmente no contemplo la vida sin la entrega. Pero llega un punto en el que empiezas a plantearte...¿hasta que punto vale la pena entregarse?

¿Hasta que punto vale la pena querer?

A un familiar, a una pareja, a un amigo...

Si no quisiéramos no sentiríamos su perdida, su indeferencia, su desprecio...porque sus actos no afectarían a nuestros sentimientos ni a nuestro estado de ánimo...

No nos sentiríamos defraudados por ellos...

No nos afectaría ver como nuestros seres queridos sufren...no padeceríamos esa impotencia que te da el no saber que se siente en su situación...el no saber como ayudarle...

¿Deberíamos contener nuestros sentimientos para evitarnos sufrimientos? y aunque esa fuera la solución...¿alguien conoce el mecanismo para poder hacerlo? ¿Cómo se vive sin vivir?


Alguien me dijo que cuando te entregas ya estas perdido...

Entregarse significa volver al mundo, volver a vivir, a sentir, a entregarle a alguien lo que llevas dentro, a querer hacerle feliz, a donarle una parte de ti mismo...

Significa despojarse de esa coraza protectora con la que a fuerza de golpes has tenido que protegerte...la que te enfundaste pensando en que esta era la definitiva vez que iban a hacerte sufrir...

Pero las cosas cambian...bajas la guardia, te confías y poco a poco te vas despojando de ella...y cuando ya estas desnudo y completamente entregado...vuelven a herirte...

Y cuando eso pasa...cuando te quedas solo de nuevo y sin protección...¿que haces? ¿Cómo te recompones?

Es inevitable pensar...¿no hubiera sido mejor haber dejado las cosas como estaban?



Hay personas que inician la lucha que significa entregarse a otro/s sin sacarse su coraza...que nunca dejan ver del todo lo que esconden debajo....por miedo...

Eso me lleva a pensar si estas personas en un momento de su vida fueron como yo, si eran de las que lo daban todo sin reservas, pero que a fuerza de caídas aprendieron que no se puede ser tan ingenuo...

Si es así...¿todos acabaremos igual? Perdiendo por fuerza parte de nuestra forma de ser, de sentir...?


Lo único que se es que entregarse de verdad requiere esfuerzo y sacrificio. He aprendido que para protegernos, no debemos renunciar, pero si meditar muy bien nuestra entrega...




Listening: Nada (Juanes)

4 comentarios:

Floc dijo...

Mare meva, quin gran escrit! Preciós! Aquestes preguntes, aquestes reflexions... M'ha agradat molt, Sònia, felicitats! M'ha commogut tant anar llegint i sentir que aquestes preguntes les he compartit amb tu...

Deixa'm, però, que aquí aboqui algun pensament que ha anat sorgint mentre engolia les teves paraules. Pensa que no estem sols del tot, que n'hi ha molts com nosaltres. M'agradaria pensar que la immensa majoria, però aquí ja em fallen els números, no disposo de xifres.

A més, pregunta't: els que porten aquesta "corassa" protectora, deu ser que en algun moment se la van enfundar quan la seva ingenuïtat els va fer passar també mals moments, no? Poques persones viuen sense viure, de fàbrica, d'origen. La generalitat dels que ho fan n'han après a cops, suposo, també.

Tanmateix, això no hauria de ser un obstacle per continuar aquest camí En els bons moments hem d'aprendre a treure'ns aquest mantell que ens impedeix ser autèntics i acostumar-nos a viure sense ell. És difícil, ja que a vegades et sents despullat, però ho hem d'intentar. Deixar-se anar seria la frase idònia.

ÀNIMS i BETxitux!

P.D.: Seré per la office, així que potser reps una trucadeta!

irecire dijo...

Muy buen escrito!!!

Será que no nos lo hemos preguntado millones de veces nosotras dos esto mismo.

No creo que la gente que no se entrega al 100% tenga una buena vida. Eso no es vivir.

Por mucho que pensemos que es bueno no entregarse para evitarnos el sufrimiento posterior....en la vida sólo se aprende a golpes ( por mucho que sea duro reconocerlo ).

No puedes pasarte la vida pensando en no hacer cosas por si luego sufres, eso no es vivir ( te lo digo yo por experiencia )

Admiro la gente que se entrega tanto en todo.
Yo sólo me entrego en lo que merece la pena, y con la gente que se lo merece.
Es otra opción para vivir, pero no vives del todo satisfecho contigo mismo.



No te pases la vida intentando hacer cosas que no te hagan sufrir, porque no lo conseguirás, no seras tu en tu pura esencia, y será una manera de sufrir más.

Fins la night!!!!!!!!!!

SLu dijo...

Grandes respuestas a mis reflexiones, no esperaba menos de vosotras!

Vivir no es tan duro si tienes a tu lado gente que te comprende y te entiende y con la que sabes que siempre podrás contar!
Y por la que si merece entregarse hasta el punto que haga falta.

Espero poder daros por lo menos una pequeña parte de lo que recibo de vosotras.

No cambiaré, siempre habrá gente que se merece que sea como soy y que te da ganas de seguir siendólo...y si no, ya apareceran jejeje

Us estimo taaaaaaaan
Muaaaa

Floc dijo...

Nosaltres tambéeeeeeeeeeee, oi Irene?

Un megaBETxitu per tu, Sònia!

P.D.: Me'n vaig a estudiar una mica. Si obres MSN trobaràs missatget.