martes, 20 de noviembre de 2007

Y volverá a girar...



Hace ya varios meses que empecé a escribir aquí y son muchas las cosas que han cambiado desde entonces. Todavía recuerdo cuando por el mes de febrero, mi amiga Bet me recomendó que me creará un blog y empezará a escribir, me convenció porque ella también se estaba preparando uno y porque creyó que me ayudaría a mantenerme ocupada y a no angustiarme por todas las horas de reposo que debía pasar en casa...
Le hice caso y así empezó mi andadura...

A lo largo de mi vida cuando estoy en un momento un poco triste tiendo a repasar mucho los últimos acontecimientos que han pasado por mi vida...me cuesta mucho pasar página y supongo que es porque me entrego mucho a las cosas...a menudo tiendo a recrearme en el pasado...
Y como no podía ser de otra manera eso es lo que he estado haciendo últimamente...

Al releer las entradas de este espacio mío, me he dado cuenta de como cambia todo tan rápido...y vuelve a cambiar otra vez...ya que desde que empecé a escribir he pasado por todos estados de ánimo posibles: tristeza, soledad, indeferencia, euforia, felicidad, rabia, amor...y ahora mismo me encuentro de nuevo forzada a subir un nuevo peldaño...siempre cambiando...y debo reencontrar mi lugar...

Cuando conseguiré tranquilidad y estabilidad, en todos los aspectos? dicen que llega un momento en la vida de todos en el que te das cuenta de que ya tienes todo lo que querías, que con lo que tienes te basta para ser feliz...que no necesitas nada más...
Supongo que eso depende de la suerte que tengas y de lo exigente que seas contigo mismo y con los demás...hay gente que nunca tiene suficiente...y otros que valoran lo que tienen por encima de todo...

Volviendo a mi blog, los que me conocéis sabéis que a veces me es muy difícil expresar como me siento...siempre tiendo a hacer creer que todo está bien para no preocupar ni poner mal los demás o porque creo que no me comprenderán...
Parecerá una tontería pero desde que empecé a escribir aquí me es mucho más fácil compartir con los mios lo que me pasa...

He aprendido que cuando sientes algo lo tienes que decir, aunque te cueste, aunque creas que no va a cambiar nada o que harás el ridículo, porque si te lo quedas dentro te atormentará siempre...
Al final lo importante es saber que tu hiciste todo lo que estaba en tus manos...

No se durante cuanto tiempo más voy a seguir escribiendo aquí...probablemente algún día iré dejando de actualizar hasta que al final lo deje por completo...pero la verdad no me gustaría que fuera así...como ya he dicho a este pequeño espacio le debo más de lo que parece...me fue de gran ayuda en un momento difícil y aunque solo sea por eso se merece que le siga prestando mi atención por mucho tiempo...

Ahora está viniendo a mi mente el día en que le comenté a alguien por primera vez que tenía un blog y como a la mañana siguiente ya me había escrito su primer comentario...

Si, es verdad que todo cambia...
Seguramente dentro de unos meses releeré los escritos que ahora son actuales y llegaré a la misma conclusión que ahora...solo espero que la sensación de vacío no sea tan grande....

Petonets i fins aviat


PD: IrePeque...has reconocido la foto no?yo caminando hacia la noria en Lyon...cuanto tiempo!T'enyoro molt!


Listening: Como hablar (Amaral)

7 comentarios:

irecire dijo...

Todo cambia, incluso nosotros cambiamos.
Y eso es lo bueno que tiene la vida, no?
Si todo fuese siempre igual nos quejaríamos de demasiado aburrida.


No se puede vivir del recuerdo, pero a veces es la solución a los problemas, acordarnos de lo que fue y ser felices con eso.






Hoy no puedo contestare al mail,como te dije el miércoles es mejor ;-)

Muaaaaaaaaaaaaaaaaaaacks!

P.D.: Yo no te escribí la primera ( diría ) pero si q fui de las pioneras, eh? :P

Anónimo dijo...

lyon! en cuanto la he visto la he reconocido eeh ;)

y me he perdido una actualización tuya :'( con los flogs lo veo antes!

estos días estuvo mi hermana en edimburgo, lo hemos pasao muy bien, pero he terminado reventada de tanta visita xD

pues nada aquí tocan exámenes dentro de poco y luego ya vacaciones, SIIIII!!

jouu yo también quiero mails tuyos
jiji

te mando muchos besitos y un abrazo fuerte, tengo muchas ganas de verte! ya sólo quedan 24 días pa vernos, que se prepare barcelona !!! :D ya verás qué bien

TEM waapaa :************

Joan Maria dijo...

Sonieta, em sembla que en aquest aspecte ens assemblem molt tu i jo. Passar pàgina és bo, sí, però també ho és que en mantinguem un record fresc de tot allò que ens ha passat. Al cap i a la fi, és millor aprendre'n patint-ho que no pas que ens torni a passar, oi?

El més fascinant de la naturalesa humana és com anem avançant mica en mica, pas a pas i que potser en un inici no semblin gran cosa, però com tu deies, al mirar endarrera els canvis són palpables.

Espero que tot vagi bé! :)

-Ia

Martisss dijo...
Este comentario ha sido eliminado por el autor.
Martisss dijo...

¿Por qué se ha de temer a los cambios? Toda la vida es un cambio. ¿Por qué hemos de temerle?
George Herbert (1593-1633) Poeta inglés.

El cambio es la única cosa en el universo que no cambia.
Helmuth Wilhem. Científico alemán

No olvides tu historia ni tu destino.
Bob Marley

El destino mezcla las cartas, y nosotros las jugamos.
Arthur Schopenhauer

A veces nuestro destino semeja un árbol frutal en invierno. ¿Quién pensaría que esas ramas reverdecerán y florecerán? Mas esperamos que así sea, y sabemos que así será.
Johann Wolfgang Goethe (1749-1832) Poeta y dramaturgo alemán

SLu dijo...

Estoy segura que cada uno de vosotros tiene algo ahora mismo en su mente que es lo que le hace ser un poco más feliz...sea lo que sea....
Y te gustaria que se quedase para siempre ahí inmobil,que nada se lo llevara, ayudandote a que la vida sea más llevadera...

Esos cambios...a los que tienes que adaptarte por la fuerza, contra tu voluntad...no los quiere nadie...
Pero que le vamos a hacer...

Merxi por reflexionar conmigo

Floc dijo...

Aquest post és sublim en tots els seus aspectes. Imatge, escrit i música cassen a la perfecció i tot allò que dius és una veritat com un temple!

M'encanta ser part de la llavor d'aquesta Sònia més expressiva. La veritat és que el blog ajuda molt en aquest sentit. Als que ens agrada escriure no ens és difícil expressar-nos, però fent-ho via un suport no oral com aquest suposa també fer-ho amb més freqüència en les situacions de diari, les habituals, les de la vida real. Sincerament, penso que crear-nos un blog ha implicat fer un pas més de cara al nostre desenvolupament com a persones. Sí, sé que sonarà com una flipada i molts pensaran que estic dient que qui no té un blog no és complet. Ans el contrari, simplement dic que en molts moments ajuda a tenir la ment i l'esperit obert a tot tipus de reflexions i pensaments.

Les coses canvien d'un dia per l'altre sense tu adonar-te'n. Quan ho vols veure no t'ho pots creure, però aquesta és la màgia de la vida, subjecte al principi de mutabilitat absolut. El que passa és que aquesta màgia a vegades pot ser positiva i d'altres negativa.

I sí, hi ha persones que a vegades ens aferrem al passat pensant que el futur o el que vindrà no s'hi podrà comparar, però realment no és així. És inevitable no fer-ho, això és clar. Però ara la meva recomanació és que visquis el present: oblida't del futur perquè quan arribi estarà passant, i allunya't del passat quan no t'aporti res de bo.

I com estic de rollet, això que no actualitzo el blog!

Un BETxitu maquíssima, i fins divendres (ho sento Martaaaa, però ja li he dit a la Sònia que t'apuntis al que vulguis!)!